Stekelhuidige
Sea Urchins
Echinoidea
15 cm (6 in)
Zee-egels zijn een van de minst populaire zee bewoners. Hun verdediging tegen roofdieren zijn hun harde stekels. Als je per ongeluk op een zee-egel gaat staan is dat bijzonder pijnlijk, maar de haast nooit gevaarlijk. De stekels van de meeste soorten zijn niet giftig, maar het zijn een soort splinters die diep in je huid dringen en heel lastig te verwijderen zijn. Ze komen zowel op grote dieptes als aan de kust voor. Om te voorkomen dat je er per ongeluk op gaat staan kun je beter niet te ver de zee in lopen en gaan zwemmen zodra je de bodem niet meer kan zien.
Naast hun lange stekels hebben ze ook nog kortere stekels en daartussenin weer buisvoetjes waarmee ze eten en lopen. De uiteinden van deze voetjes zijn een soort vacuümpompjes waar aan het dier zich voorttrekt. Ze kunnen daarmee alle kanten op bewegen. Ze bewegen langzaam, maar kunnen toch flinke afstanden afleggen. De stekels zijn bevestigd met behulp van een soort kogelgewricht. Hierdoor kunnen ze alle kanten op bewegen en worden soms ook gebruikt ze om eten naar hun mond te brengen of zich mee voort te duwen. Zwemmen kunnen ze niet dus leven ze op de bodem van de zee, waar ze algen grazen of organisch afval opruimen.
Hoewel het heel moeilijk is om te zien, heb je mannetjes en vrouwtjes bij zee-egels. De eicellen worden door de vrouwtjes in het water los gelaten en in het water door de spermacelen van de mannetjes bevrucht. Uit de eitjes ontstaan larven die met het plankton hoog in het water drijven totdat ze, na een aantal gedaanteverwisselingen, naar de bodem zakken en stekels hebben gekregen. Ze zinken omdat zich in die fase de stekels van kalk beginnen te vormen.
Zeester Starfish
Asteroidea
15 cm (6 in)
Zeesterren hebben de meest uiteenlopende vormen, kleuren en maten. De meeste soorten hebben een middelgrote lichaamsschijf en vijf dikke relatief korte armen, maar bij andere is de schijf veel groter of kleiner en zijn er meer of langere armen. Hun mond zit aan de onderkant en ze bewegen met kleine voetjes net zoals de zeekomkommer. Zwemmen kunnen ze niet.
Ze eten vooral weekdieren en mosselen, maar ook dierlijk afval. De zeester kan een mossel openbreken door twee armen op de linkerklep en de andere armen op de rechterklep vast te zetten. De mossel sluit haar kleppen met de sterke sluitspier, maar de zeester heeft geduld. Naast het feit dat de mossel constant kracht moet zetten op zijn sluitspier, krijgt hij ook geen zuurstof meer omdat de zeester zijn watertoevoer afsluit. Als de mossel moe wordt, begint de zeester te trekken, en na enkele uren volhouden laat de mossel vaak de schelphelften los. De zeester stulpt dan zijn maag naar buiten en legt die over de weerloze mossel. Zo wordt de mossel opgegeten en verteerd.
Zeesterren paren niet maar laten hun geslachtscellen vrij in het zeewater. De larven van de meeste zeesterren zien eruit als doorzichtige, garnaalachtige diertjes. De larven doorlopen verschillende ontwikkelingsstadia voordat ze veranderen in een kleine zeester.
Zee komkommer Sea cucumber
Holothuria thomasi
1 meter (3 ft)
Alle zeekomkommers behoren tot de familie van de stekelhuidigen net als zeesterren en zee-egels, wat betekent dat ze een hard inwendig skelet hebben en 5 lichaamsdelen van gelijke grootte die rond een centrale as zijn gerangschikt. De meeste stekelhuidigen hebben honderden kleine voetjes die samenwerken om te bewegen en voedsel te vangen zoals algen, minuscule waterdieren of afvalmaterialen, die ze verzamelen met 8 tot 30 buisvoeten die eruitzien als tentakels rond hun mond.
Als ze worden bedreigd, laten sommige zeekomkommers kleverige draden los om hun vijanden te verstrikken. Anderen kunnen hun eigen lichaam verminken als verdedigingsmechanisme. Ze trekken met geweld hun spieren samen en stoten sommige van hun interne organen uit hun anus. De ontbrekende lichaamsdelen groeien weer snel terug.
De reproductie is niet erg intiem. De dieren laten zowel eieren als sperma vrij in het water en bevruchting vindt plaats wanneer ze elkaar ontmoeten. Er moeten veel individuen in een zeekomkommerpopulatie zijn om deze reproductieve methode succesvol te laten zijn.
